• Gepubliceerd door
  • Vrouw tot Vrouw
  • Gepubliceerd op
  • 28 augustus 2021

Wil jij mijn beste vriendin worden?

Ze zijn heel verschillend. ‘Suus is héél milieubewust en ik helemáál niet’ lacht Carlien. Toch delen ze met elkaar hun diepste gedachten en kunnen ze onvoorwaardelijk op elkaar rekenen.

Bijzonder
Het begint zo’n 22 jaar geleden. De achtjarige Suzanne van der Maarel verhuist van Benthuizen naar Waddinxveen en komt op de Bethelschool in de groep van Carlien. ‘Het is echt zo leuk als ik er nog aan terugdenk’, zegt Suzanne. Carlien beaamt het hartgrondig. ‘Suzanne was natuurlijk nieuw en ik kon zo’n beetje met iedereen in de klas opschieten maar had geen vaste vriendin. We stelden de vraag aan elkaar: ‘Heb jij al een beste vriendin? Nee? Zullen wij hartsvriendinnen worden?’ Lachend vertellen ze dat ze deze belofte met een handdruk verzegelden. Carlien: ‘Na 22 jaar vind ik het nog steeds bijzonder als ik eraan denk.’

Effe klagen
In de jaren die volgen blijven Suzanne en Carlien dikke vriendinnen. ‘We hadden ook andere vriendinnen, maar we kwamen toch áltijd weer bij elkaar uit. Kinderruzies waren er natuurlijk ook, en dan keken we elkaar soms een paar dagen niet aan. Maar ook dat kwam weer goed.’

Als ze twaalf jaar zijn, gaan ze samen naar de Driestar in Gouda, maar komen in verschillende klassen terecht. ‘Ook al was het contact wat minder, we gingen altijd gelijk verder waar we gebleven waren’, zegt Suzanne.

In de pubertijd vinden ze elkaar weer helemaal. Op zondag wordt er heel wat gewandeld en gepraat. ‘Als puber heb je zo je eigen sores. Ik was soms best opstandig en ik kon dat goed delen met Suus. We herkenden veel dingen bij elkaar’, vertelt Carlien.

Na de Driestar gaan beide meiden naar de CHE, Suzanne voor de opleiding maatschappelijk werk en Carlien voor de opleiding tot verpleegkundige. In diezelfde periode krijgen ze verkering: Suzanne met Bas en Carlien met Ruben. De mannen kunnen het erg goed samen vinden en lijken qua karakter heel veel op elkaar. Met een big smile zeggen ze eenparig: ‘Kunnen we heerlijk effe klagen. We weten precies van elkaar wat we bedoelen.’

Enorme pret
De eerste vakantie samen is in Hoog-Vaals in Limburg. ‘Het was één week, maar het hadden er ook gerust vier kunnen zijn.’ Ze hebben enorme pret als ze terugdenken aan de vakantie. Suzanne vertelt: ‘We spraken zogenaamd Limburgs. Carlien ging naar de winkel en vroeg bloedserieus om papríka’s, (met de klemtoon op de i, red.). Als ik nog denk aan hoe die man keek… Ik deed het bijna in m’n broek van het lachen.’

De zondagsinvulling in Limburg was voor de hartsvriendinnen wat lastig. ‘Een kerk is daar nauwelijks, maar we vonden wel dat we iets moesten doen. Toen hebben we een bezinningsmoment op Margraten gehouden.’

Elkaar meetrekken
De pubers van toen zijn inmiddels jonge vrouwen van begin dertig. Carlien is moeder van twee dochters: de zevenjarige Thirza en vierjarige Sarah en werkt twintig uur per week als neonatologieverpleegkundige. Suzanne is fulltime moeder van Jonas die drie is. ‘Onbetaald maar wel onbetaalbaar’. Carlien: ‘Dat vind ik echt een mooie quote Suus!’ De vriendschap is in de achterliggende jaren alleen maar hechter geworden. Wat hun vriendschap anders maakt dan ‘gewone’ vriendschappen? Carlien geeft een voorbeeld. ‘Met vrouwen van de moedergroep heb ik best goede contacten, maar dan gaat het bijvoorbeeld alleen over opvoeding. Met Suus heb ik ook gesprekken over het geloof en zo.’

Suzanne vindt het mooi dat je soms ook de vinger op de zere plek durft te leggen. ‘Toen Thirza werd geboren, gingen Carlien en Ruben maar één keer naar de kerk, terwijl ze altijd twee keer gingen. Toen hebben we daarover een gesprek gehad, dat het wel een gevaar kon zijn als dit een gewoonte zou worden.’ Carlien waardeert het nog altijd dat Suzanne dit heeft gezegd. ‘Het is belangrijk om elkaar mee te trekken, juist ook in tijden dat je geloofsleven op een wat lager pitje staat’, aldus Carlien. ‘Er zijn weken dat ik graag in de Bijbel lees, maar ook weken dat ik er moeite mee heb. Maar als je dan weer ziet wat God je allemaal geeft en hoe heerlijk het is om op Hem te vertrouwen, zeker ook in deze coronatijd, is dat zo waardevol! Dan wil ik er echt weer mee aan de gang.’ Suzanne haakt erop in. ‘Mooi dat je dat zo noemt Carlien, over dat meetrekken van elkaar. Ik herken dat. Alweer jaren geleden is er een periode geweest dat ik niet naar de kerk ging. Ik kon daar met Carlien over spreken, zonder dat ze mij veroordeelde. Terwijl het ook weer niet zo was dat ze me pamperde. Juist in zo’n periode is het goed om elkaar op te scherpen.’

Aan elkaar gewaagd
En opscherpen doen ze elkaar. Juist omdat ze zo verschillend denken. Bij Car en Suus, zoals ze elkaar noemen, zijn die verschillen geen enkel probleem. Ze leren juist van elkaar, geven ze aan. ‘Suus is héél milieubewust en erg bewust van onze voetstap op aarde. En ik ben helemáál niet milieubewust’, vertelt Carlien. ‘Dan heeft Suus weer iets gelezen over waterirrigatie in de tuin met buizenstelsels of zo. En dan wordt dat water naar de douche gepompt.’ Suzanne lacht als ze het voorbeeld hoort. ‘Haha, dat is dus wel blijven hangen. Maar het is waar. Ik zou wel een klimaatneutraal huis willen bouwen, maar dat houdt jou niet zo bezig. Jullie houden erg van het buitenland en lekker relaxen en zo. Ik ben erg met ecologie bezig.’

De vriendinnen spreken verder over de verschillen. ‘Onze interesses lopen heel erg uiteen. We zijn het soms helemaal niet met elkaar eens. Dat durven we ook gewoon tegen elkaar te zeggen. We laten elkaar in elkaars waarde. Het tast onze vriendschap niet aan.’ Ongetwijfeld scheelt het ook dat beiden hetzelfde temperament hebben. ‘We zijn aan elkaar gewaagd. Het is geen ja en amen.’

Emoties
In 2013 beleven ze een intensieve periode in hun vriendschap. Carlien en Suzanne zijn beiden zwanger. Suzanne krijgt echter een miskraam. ‘Ik durfde Carlien niet onder ogen te komen. Maar ze belde mij op. Dat was zo goed want toen hebben we open over onze gevoelens en mijn verdriet kunnen spreken. Ik kon in die periode altijd bij Carlien terecht.’

Als de kleine Thirza wordt geboren, gaat het kraambezoek gepaard met veel emoties. Wanneer Carlien vraagt of Suzanne de kleine meid in de kerk wil brengen als ze gedoopt wordt, zegt Suzanne meteen ja. ‘Ik vond het aan de ene kant heel moeilijk, maar tegelijkertijd ook heel mooi dat Carlien dit aan me vroeg.’

Kopjes koffie
De hartsvriendinnen zijn allebei echte koffieleuten. Met opgetrokken benen zit Suzanne op de bank bij Carlien, zoals ze al vele malen heeft gezeten. ‘We doen heel veel kopjes koffie bij elkaar. Zeker wel elke twee weken. En hebben ook urenlange telefoongesprekken.’ Ook gaan ze een paar keer per jaar naar een (nette) sauna. Het is maar een dag, maar het voelt als een vakantie, vindt Carlien.

Ze hebben wel plannen om nog eens een paar dagen samen weg te gaan. Tot op heden is dat er niet van gekomen. Suzanne: ‘Als moeder zet je toch je gezin voorop.’ En Carlien vult aan: ‘Ik vertrouw de mannen volledig, maar als moeder denk je toch dat je er voor je gezin moet zijn. Maar nu de kinderen wat groter worden, is het gemakkelijker om weg te gaan.’

Tekst: Corine de Jong
Corine de Jong is lid van de redactiecommissie van Vrouw tot Vrouw. 

Dit artikel is verschenen in Vrouw tot Vrouw magazine. Meer weten? Kijk hier.