Tekst: Hannah Neele & foto’s: Jonneke Oskam

‘Ik had altijd al affiniteit met Afrika. Toen ik het huis aan het opruimen was, vond ik een werkstuk over Afrika dat ik maakte in groep 4. Compleet met uitgeknipte plaatjes van donkere kindjes.’ Het is geen verrassing dat Elja Boer (29), samen met haar man en twee kinderen, voor ten minste twee jaar vertrekt naar Afrika.

 Het gezin Boer bestaat uit Elja, Erik (31), zoontje Juda (3) en dochtertje Nora (1). Vanaf december 2021 gaat het gezin voor ten minste twee jaar als vrijwilliger wonen en werken aan boord van het nieuwste ziekenhuisschip van Mercy Ships: de Global Mercy. Erik vervult daar straks de functie van Supply Manager, een vakgebied waarin hij helemaal thuis is. Een missie waarvoor ze hun leven in Nederland opgeven. Het huis is verkocht en de banen zijn opgezegd. Mercy Ships zet ziekenhuisschepen in om medische zorg te verlenen aan de allerarmsten in Afrika.

Een wandeling samen. Daar begon het vorig jaar mei mee, vertelt Elja. ‘We stelden elkaar vragen als: hoe ziet ons leven er nu uit? Wat zijn onze dromen? Zoals wel vaker gebeurde, kwam ook nu ter sprake dat we allebei graag nog eens naar het buitenland willen om ons in te zetten voor een goed doel.’ Elja en haar man Erik bespraken de voors en tegens en dachten er nog veel over na. Totdat ze besloten zich op te geven voor een informatieavond van Mercy Ships. Elja: ‘Ik herinner me nog goed dat we onder het eten voorafgaand aan de avond tegen elkaar zeiden dat we eigenlijk geen zin hadden in een online meeting na een drukke dag. Maar we zeiden tegen elkaar: laten we het toch maar doen.’ Die keuze blijkt levensveranderend. Nu, bijna anderhalf jaar later, bereiden Elja en Erik zich samen met hun twee kinderen voor op hun missie naar Afrika.

Even terug in de tijd: heb je altijd al het verlangen gehad om te werken in het buitenland?
‘Als jong meisje las ik vaak boeken over vrouwen die iets bijzonders deden. Het had bijna altijd te maken met goede doelen of zending. Ik dacht altijd: zoiets wil ik later ook doen. Het sluimerde op de achtergrond, maar werd nooit concreet. Ik had ook altijd al affiniteit met Afrika, dat blijkt ook wel uit het werkstuk dat ik in groep 4 maakte. Na mijn middelbare schoolperiode heb ik weleens overwogen om mee te gaan met Mercy Ships, maar dat sloot nooit aan op mijn studierichting waardoor het gevoelsmatig geen optie was.’

Toen ze haar havodiploma op zak had, volgde Elja een versnelde opleiding tot (medisch) directiesecretaresse waarna ze startte met een docentenopleiding Nederlands. Inmiddels geeft ze bijna tien jaar Nederlands aan jongeren in het middelbaar onderwijs. Haar man Erik is al jaren werkzaam als logistiek manager in de groenten- en fruitsector. Ze leerden elkaar kennen in 2013 tijdens een safarireis door, hoe toepasselijk, Namibië, Botswana en Zuid-Afrika. Elja: ‘We hadden ons allebei ingeschreven voor dezelfde reis. We kregen beide niemand zo ver om met ons mee te gaan, maar we wilden het zo graag dat we het ervoor over hadden om alleen met een groepsreis mee te gaan. Tijdens de reis werden we verliefd en de week erna was het officieel.’

Jullie staan op het punt op missie te gaan naar het buitenland. Wanneer wisten jullie: dit is wat we willen gaan doen?
‘Voordat we trouwden keken we al naar mogelijkheden om in het buitenland te wonen en te werken. Maar omdat we nog niet getrouwd waren was dat lastig, dat is bij veel christelijke organisaties een vereiste. Toen dachten we: dan gaan we na ons trouwen. Maar dat liep anders. We hebben er veel voor gebeden en we kregen van God het antwoord: ‘Blijf maar in Nederland’. We zijn toen in Nederland gebleven, kochten een huis en settelden ons in Rotterdam. Ondertussen bleef het wel kriebelen, we hadden er veel gesprekken over. Tot 2020, toen het wel concreet werd.

Een paar dagen na de informatieavond van Mercy Ships was het Pinksteren. Het feest van de Heilige Geest. De Pinksterpreek raakte ons vanaf de eerste zin. Het ging over het werk van de Heilige Geest en wat er gebeurt als Hij aan het werk is. De dominee noemde een heel aantal voorbeelden en vervolgens, ik citeer:

Misschien ben jij nodig op één van de schepen van Operatie Mobilisatie, die het Evangelie over de wereld brengen, of op één van de Mercy Ships, die medische zorg geven in ontwikkelingslanden. Waar ben jij nodig? En waar bent u nodig? Wat je leeftijd ook is, altijd is er ergens een plek waar God je roept. Wat ik heel mooi vind: er zijn vijf leiders daar in

Antiochië, twee worden er geroepen om weg te gaan. Die andere drie leiders, Simeon,

Lucius en Manahen, die worden dus níét op pad gestuurd. Je zou kunnen zeggen: ook zij krijgen meer duidelijkheid. De Heilige Geest bevestigt hun roeping voor Antiochië. Als jij zoekt naar de wil van God, dan krijg je áltijd meer duidelijkheid. Misschien roept God je om te gáán. En misschien roept God je om te blijven.

Wij hebben onder andere deze preek ervaren als een roeping van God. Dit was voor ons de aanleiding om verder te gaan in het proces en daadwerkelijk te solliciteren.’

Misschien wel de belangrijkste vraag: waarom gaan jullie dit doen?
‘Het is een verlangen. Eigenlijk heel vaag, ik kan dat niet zo goed beredeneren. We vinden het allebei heel mooi om wat voor een ander te doen. De vraag die ik mijzelf weleens stel: je kunt in Nederland ook heel veel dingen voor een ander doen, waarom moet je helemaal naar Afrika? We zijn allebei heel benieuwd naar nieuwe culturen. We vinden het heel leuk om die te leren kennen en daarvan te leren. Daarnaast is de nood in Afrika heel hoog. Je kunt daar echt verschil maken. Mercy Ships verandert letterlijk levens door het werk in die landen.’

Waarom kiezen jullie voor Mercy Ships?
‘Het mooie van deze organisatie is dat je als gezin makkelijk kunt inspringen. Het spreekt ons ook aan dat Mercy Ships wel het evangelie verspreidt, maar dat niet ziet als hoofddoel. Ze opereren mensen en laten daardoor de liefde van Jezus zien, zoals ze dat zelf formuleren. Het is ontstaan uit de gedachte dat het evangelie wel gebracht kan worden aan mensen in nood, maar het is een beetje vreemd als je alleen evangelie brengt en niets doet aan de omstandigheden.’

Jullie hebben een intensieve sollicitatieprocedure doorlopen. En dan, na bijna een jaar, is het zo ver: jullie zijn aangenomen. Wat komt er allemaal op je af?
‘De sollicitatieprocedure duurt inderdaad best lang. Maar ook de voorbereidingen op het daadwerkelijke vertrek nemen veel tijd in beslag. Eind januari hoorden we dat we zijn aangenomen en dan duurt het nog ruim een halfjaar voordat je vertrekt. We hebben net de fase achter de rug waarin we veel moesten regelen. De verkoop van het huis, het opzeggen van onze baan, de kinderen voorbereiden en het opzetten van een thuisfrontcommissie.’

Op het moment van schrijven bereidt de familie Boer zich voor op een intensieve cursus, de zogenaamde onboarding, op het hoofdkantoor van Mercy Ships in Amerika. Door de coronasituatie is het nog onzeker of het gezin naar Amerika kan vertrekken om de cursus live te kunnen volgen. ‘We hopen en bidden dat we naar de Verenigde Staten kunnen. Enerzijds om toekomstige collega’s te ontmoeten, maar ook om echt te kunnen beginnen aan de missie.’

Er komt nu veel op jullie af. Hoe houden jullie je roeping voor ogen?
‘Het is heel mooi als je bevestigd krijgt dat wat je doet ook Gods weg is. We hebben gelukkig ook ervaren dat dit hele traject Zijn wil is en dat we God daarin volgen. Zo was er eens een podcast op het juiste moment, maar we lezen ook weleens dagboekstukjes die precies gaan over datgene waar je mee zit. Het feit dat zoveel mensen meedoen met sponsoracties is een enorme bemoediging en maakt de missie financieel mogelijk. Het is ook bijzonder om te ervaren dat de leden van de thuisfrontcommissie allemaal precies passen in hun functie en dat ze ook allemaal ‘ja’ hebben gezegd. Dat zien we echt als leiding in dit hele proces.’

Het is ook voor jullie kinderen, Juda en Nora, een hele stap. Wat hoop je hen mee te geven?
‘We vinden het heel mooi om de kinderen deze ervaring mee te geven. Aan de andere kant realiseren we ons ook dat het een stempel op hun leven drukt, en die kan er niet meer af. Het is heel definitief en dat is soms lastig wanneer je hoort wat de gevolgen van een buitenlandse missie voor kinderen kunnen zijn. Aan de andere kant: het stempel dat deze emigratie op hun leven drukt is juist ook wat we ze mee willen geven. Vanuit Mercy Ships krijgen we hiervoor begeleiding. De gezinsbegeleider gaf aan dat we door een rouwproces moeten. Je neemt van veel dingen en mensen afscheid, kinderen maken dat ook door.’

Je zit midden in het proces van afscheid nemen van je leven in Nederland. Hoe gaat het nu?
‘We zijn heel druk, er moet van alles geregeld worden. Tegelijkertijd is het niet zo dat we íedere dag bezig zijn met ons vertrek, want de voorbereidingsfase is lang. Ik merk wel dat ik al bewust afscheid aan het nemen ben van simpele dingen. Een boterham met hagelslag bijvoorbeeld, of een bollenveld vol tulpen. Ik ben me daar bewust van en geniet ook meer. Straks kan dat een hele tijd niet meer, maar nu nog even wel. Dat maakt me weleens verdrietig en dan ben ik blij dat ik dat nu vast doormaak. Momenten met familie zijn soms lastig, want ik realiseer me dat we als gezin gaan veranderen tijdens onze periode aan boord. Dat is een hele onzeker factor. Hoe je terugkomt, dat weet je niet.’

Jullie moeten je eigen kerkelijke gemeente missen. Hoe ziet dat er straks aan boord uit?
‘We werken straks aan boord met mensen uit allerlei verschillende landen. Op zondagochtend is er een gezamenlijke dienst en daarnaast zijn er ook kleine Bijbelstudiegroepjes. Die ontstaan vaak vanuit de onboarding in de Verenigde Staten. Je hebt elkaar al goed leren kennen en trekt aan boord makkelijker met elkaar op.’

Hoe zie je je eigen rol aan boord?
‘Ik sta er open in. Ik ben docent Nederlands, misschien kan ik daar iets mee voor de Nederlandse jongeren aan boord. Als je als gezin aan boord gaat, werkt een van de ouders fulltime en de ander heeft als primaire taak de zorg voor de kinderen. Wij hebben het zo verdeeld dat Erik fulltime aan de slag gaat en ik de zorg voor de kinderen op mij neem. Als de kinderen naar school zijn, kan ik ook taken aan boord oppakken. Wat precies, dat weet ik nog niet. Het lijkt me mooi om iets te doen wat ik in Nederland niet doe, bijvoorbeeld iets met patiënten. Ik zal mijn leerlingen en het werken in het onderwijs missen, maar ik vind vast een andere taak waar ik blij van word. Toen ik zelf eerder zocht naar vrijwilligerswerk in het buitenland liep ik altijd tegen het probleem aan dat mijn profiel niet paste. Nu valt het kwartje. Mijn profiel past misschien niet, maar dat van Erik wel. Perfect zelfs. Mercy Ships zegt zelf: de gezinnen houden ons down to earth en zorgen voor ritme aan boord.’

Dit artikel is verschenen in Vrouw tot Vrouw magazine. Meer weten? Kijk hier.

---

Wil je het gezin Boer blijven volgen?

Dat kan! Via de website www.boeraanboord.nl deelt de familie onder andere blogs en kun je je abonneren op de nieuwsbrief. Op sociale media geven ze een kijkje achter de schermen van hun missie.

Instagram: @boeraanboord

Facebook: @boeraanboord

---