Soms is het werk in de straat ploegen op rotsen. Zo ook op deze lenteavond. Ik sta op het punt om naar De Haven te gaan maar dochterlief is in tranen en in plaats van haar grote broer moet mama haar naar bed brengen.   

Zodra ik kan, spring ik op de bakfiets en race naar De Haven. Ik kom laat aan bij het kantoor van De Haven waar Haddy me met een grote glimlach opwacht. Binnen is het feest. Er hangen ballonnen, er wordt gelachen en geklapt. Zo’n tien vrouwen die uit de prostitutie gestapt zijn, komen om de paar weken samen bij De Haven om elkaar te ontmoeten. Als de straat jouw wereld was, is wennen aan een leven waar heel andere regels gelden één van de moeilijkste dingen. Maar hoe bijzonder: hier weet iedereen van elkaar waar je vandaan komt en helpen de vrouwen elkaar om niet terug te keren naar de straat. 

Haddy en ik lopen naar de Geleenstraat. Het is vrij rustig in de straat. Veel vrouwen staren naar hun mobiel en kijken nauwelijks op als we voor hun raam staan. Soms krijgen we een beleefde glimlach. Een avond als deze, waar je weinig respons krijgt, kan lastig zijn. Ze zitten niet op me te wachten, wat vinden ze er eigenlijk van dat ik hier ben?  Waarom kom ik hier eigenlijk? Gedachten die door je heen schieten. 

Dan komen we bij Margarita. We hebben altijd goed contact met haar en ook met Greet, de bordeelverzorgster in hetzelfde bordeel, maken we altijd een praatje. Eerst vragen we Margarita hoe het gaat. Niet zo goed, zegt ze. Ze moet geopereerd worden maar verdient niet genoeg om de operatie te bekostigen. Ze voelt zich ziek maar kan niet naar huis. We luisteren naar haar en zeggen dat we voor haar zullen bidden. Dan bellen we aan bij Greet. Haar demente moeder is gevallen en ze gaat hard achteruit. Greet maakt zich zorgen. Ik heb bewondering voor haar. Hoe ze elke dag haar moeder bezoekt, zelfs als die moeder haar eigen dochter niet herkent.  

Dan komt Mary binnen in de woonkamer van Greet. De vrouwen lopen deze kamer in en uit om bijvoorbeeld schone handdoeken te pakken of iets uit de koelkast. Mary pakt pakjes drinken uit de koelkast en geeft er ons allebei een. Capri-Sun staat erop. ‘Voor jullie. Jullie geven ons altijd cadeautjes, nu geef ik jullie iets.’ 

Later zijn we terug bij De Haven. De vrouwen zijn weer naar huis. Haddy vraagt aan de maatschappelijk werkers die er nog zijn: ‘Wat zouden de vrouwen er nou echt van vinden dat we ze opzoeken? Zitten ze wel op ons te wachten?’  

En opeens bedenk ik dat feestjes zoals vanavond het resultaat zijn van al die keren dat we in de straat waren. Ook al die avonden ploeteren. En dat dat pakje Capri-Sun zoiets was als koud water in de woestijn.  

De Haven is er voor moeders, dochters en zussen in de seksindustrie. De Haven biedt veldwerk, prostitutie maatschappelijk werk en een uitstapprogramma op maat. De Haven zoekt deze (voornamelijk) vrouwen op en is respectvol present als stoppen geen optie is. Ga naar www.dehaven.nl voor meer informatie.   

Reageren op deze blog? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl